laatste zinnen (50)

door johan velter

I could isolate, consciously, little. Everything seemed blurred, yellow-clouded, yielding nothing tangible. Her inept acrostics, maudlin evasions, theopathies – every recollection formed ripples of mysterious meaning. Everything seemed yellowy blurred, illusive, lost.

Vladimir Nabokov, The Vane sisters, in: Nabokov’s quartet (Weidenfeld and Nicolson, 1974)

IJverig speurde ik naar persoonlijke elementen. Geelwit erover lagen sluiers, verdoezelend als nevel, convergerend in niets tastbaars. Haar inadequate acrostichons, mysticisme en theatraal evasieve reacties vormden alleen nog maar ijle, structuurloze indrukken. Blinde illusie. Leegte.

De zusjes Vane, In : Een Russische schoonheid (Verzamelde verhalen II), De Bezige Bij 2003, vertaald door ofwel Yolanda Bloemen ofwel Anneke Brassinga ofwel Rien Verhoef ofwel Peter Verstegen ofwel Marja Wiebes